Έχει ο Έρωτας ημερομηνία λήξης?

Έχει ο Έρωτας ημερομηνία λήξης?

Ερωτεύεσαι παλαβά και μιλάς στα τηλέφωνα με τις ώρες. Σιγά-σιγά λιγοστεύουν οι κουβέντες, τα αγγίγματα, τα πονηρά βλέμματα, τα μηνύματα κι ο έρωτας ξεθωριάζει. Σαν ένα παλιό ρούχο που θέλουμε να βγάλουμε από πάνω μας αλλά δεν έχουμε καινούργιο.

Έχει ο Έρωτας ημερομηνία λήξης?

Μπορούμε να κυκλοφορούμε γυμνοί? Τι θα λέει ο κόσμος? Θα μας θεωρεί φτωχούς? Θα μας θεωρεί τρελούς? Θα μας θεωρεί εκκεντρικούς?
Κοιτάμε στις «βιτρίνες» να βρούμε κάτι να μας αρέσει. Μερικές φορές μπαίνουμε και στο δοκιμαστήριο. Μερικά μας παχαίνουν, μας στενεύουν κι άλλα είναι …ακριβά. Δεν φτάνουν πάντα τα «λεφτά» μας να αγοράσουμε.
Ξαναφοράμε το παλιό και λέμε τον άλλο μήνα που θα πληρωθώ θα ξαναψάξω.

Είμαστε ερωτευμένοι, χαρούμενοι και κοινωνικοί. Δεν θέλουμε να κρύψουμε την ευτυχία μας. Κρύβεται η Ευτυχία? Ζούμε μέσα στη λάμψη του Έρωτα.

Το έχουμε ξαναζήσει και κάθε φορά νομίζουμε θα κρατήσει για πάντα. Και μετά …παλιώνει. Δεν λάμπει, απεναντίας μας «σκοτεινιάζει». Από το πουθενά θα συναντήσουμε άλλον έναν «σκοτεινιασμένο». Θα νοιώσουμε πως λάβαμε συμπαντική εντολή να ενωθούμε. Τώρα θα απολαύσουμε όλα αυτά που δεν μας έδωσε κανείς. Ούτε στιγμή δεν θα σκεφτούμε τι δεν δώσαμε εμείς.

Το βλέμμα μας σταμάτησε σε ένα καταπληκτικό ρούχο. Το θέλουμε τώρα. Μπαίνουμε στο κατάστημα. Πετάμε το παλιό πληρώνουμε και φεύγουμε με το καινούργιο. Όλα τα βλέμματα πάνω μας. Έχουμε ένα τεράστιο χαμόγελο και νοιώθουμε ευτυχισμένοι. Αχ τι μας στερούσε το παλιόρουχο.

Χωρίζουμε γιατί τώρα γνωρίσαμε τον πραγματικό έρωτα της Ζωής μας. Λέμε ένα άτσαλο Αντίο στον/στην πρώην και ζούμε απ την αρχή καινούργιες και μοναδικές συγκινήσεις. Συμφωνεί κι ο καινούργιος Έρωτας. Είναι και γι αυτόν πρωτόγνωρα όλα.

Την πρώτη φορά που πλύναμε το καινούργιο ρούχο …στένεψε λίγο. Την δεύτερη έχασε και μια σταλίτσα από το χρώμα του. Αρκετά πλυσίματα μετά και μετά βίας θυμόμαστε πώς ήταν σε εκείνη τη βιτρίνα όταν το πρωτοείδαμε. Θέλουμε να πάρουμε καινούργιο. Τι κακό να παλιώνουν τα ρούχα μας! Όμως μας έχουν μειώσει το μισθό, παχύναμε και λίγο. Θα περιμένουμε. Πρώτα δίαιτα μετά να δούμε πώς θα πάνε και τα οικονομικά μας.

Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου άλλωστε με μια ματιά βλέπουμε πολλούς με τα παλιά τους. Ίσως να έχουν και καλύτερο αλλά μπορεί να το φυλάνε στην ντουλάπα και να το φοράνε πού και πού.

Ο Έρωτας ο καινούργιος μας κορόιδεψε. Καραβοτσακισμένος ήταν με κάτι τεράστιες ανεπούλωτες πληγές. Νοσοκόμα ήθελε? Όλα ήταν ένα ψέμα? Νοιώθουμε εγκλωβισμένοι και χθες κρυφακούγοντάς τον να μιλά έλεγε τα χειρότερα και για εμάς.
Μεγαλώσαμε κι άλλο εν τω μεταξύ και υποτίθεται ωριμάσαμε. Τι θα πει και ο κόσμος αν χωρίσουμε?

Ερωτευόμαστε με τα γεννητικά μας όργανα…

Δεν Αγαπάμε με όλο μας το είναι. Αν ο Έρωτας δεν γίνει και Αγάπη θα παραμένει ένα ρούχο που παλιώνει. Βιτρίνες, ταμείο, καινούργιο ρούχο και πάλι από την αρχή.

Ο δάσκαλός μου στο coaching Γιώργος Καραθάνος επιμένει.

« Ο Έρωτας δεν είναι προϊόν με ημερομηνία λήξης.»

…ουάου!
Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους από εμάς αλλά κι για μένα ειδικότερα διανύοντας τον πέμπτο μου γάμο.
Καλεσμένη –πριν λίγες μέρες- σε «τραπέζι» με συνδαιτυμόνες άλλα τέσσερα ζευγάρια.
Όμορφοι εξωτερικά όλοι μας. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς ένα -κατά λάθος- χάδι στο πόδι μου,
μαρτύρησε το ποιος έπρεπε να είναι με ποιον. Διακριτικά τραβήχτηκα και δεν μαρτύρησα.
Κατάλαβαν και αντάλλαξαν ματιές κοκκινίζοντας ελαφρά. Με έπιασαν τα γέλια και είπα ένα χαζό αστείο για να δικαιολογηθώ. Παιδάκια σε παιδική χαρά με …βιτρίνες. Ποιόν κοροϊδεύουν? Ποιόν κορόιδευα κάποτε κι εγώ σκέφτηκα.
Όλο το βράδυ το πέρασα παρατηρώντας τους γύρω. Από τα πέντε ζευγάρια τα δυο ήταν στις «βιτρίνες» το τρίτο αντιλογούσε όλο το βράδυ με νεύρα. Το τέταρτο εμείς. Εγώ παρατηρούσα τους υπόλοιπους και είχα ξεχάσει με ποιον είμαι.
Το πέμπτο ήταν ένα ντροπαλό ζευγάρι.
Ακουμπούσανε φευγαλέα με προσοχή τα δάχτυλά τους και οι ματιές τους συνωμοτικές, ζεστές και βελούδινες. Πού και πού σιγοψιθύριζαν κάτι, αναρωτιόμουν τι έβρισκαν να πουν. Είμαι σίγουρη είχαν κωδικούς και μιλούσαν με ματιές.

Δεν έκαναν «θόρυβο» αλλά η ευτυχία τους ήταν εκκωφαντική.

Σηκωθήκαμε να φύγουμε και δεν κρατήθηκα, τους κοίταξα και είπα δυνατά.
« Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σας. Τι όμορφοι κι ευτυχισμένοι που είσαστε!»
Σάστισαν και ψέλλισαν ένα ευχαριστούμε. Όλοι οι άλλοι με απορία κοίταζαν μια εμένα και μια τον Πέτρο με τον Μιχάλη. Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ήταν για μένα υπέροχα. Πλημμύρισα άγρια χαρά και αθώα ζήλεια. Αυτό είναι Έρωτας κι Αγάπη ήθελα να φωνάξω και δεν το φώναξα. Το άκουσαν όμως όλοι. Φύγαμε και στο δρόμο αποφάσισα να χωρίσω one more time.
Μου έφταιγαν όλα. Ένοιωθα «λίγο» το δικό μου έρωτα.

«Μπορείς να μην είσαι παιδική χαρά όλη την ώρα? Όλο παραπονιέσαι και είσαι μονίμως ανικανοποίητη.

Μπορείς μια φορά στη Ζωή σου να πεις, «Τι Έρωτα έχω! Αυτός είναι ο Ένας» και να αφοσιωθείς, να δοθείς ολόκληρη? Πες το ΜΙΑ φορά και θα δεις»

… μου είπε αυτός που ξέρει καλύτερα το θεατράλε «drama” μου.
Ακόμα το σκέφτομαι και το …ξανασκέφτομαι.
Με το ένα πόδι μέσα στη σχέση και το άλλο απ έξω τι καταφέρνουμε?
Να ερωτευόμαστε με τα γεννητικά μας όργανα και να μην εξελίσσουμε τον Έρωτα και σε Αγάπη.

Έτσι γινόμαστε περιπλανώμενοι Ιουδαίοι των σχέσεων με ημερομηνία λήξης. Έχει ο Έρωτας ημερομηνία λήξης?

Έχει όμως πολλές φορές «σκοπό». Γι αυτό το σκοπό χαραμιζόμαστε οι περισσότεροι. Ο σκοπός είναι που μας απομακρύνει από την ουσία του. Μα πώς εξελίσσεται ο Έρωτας και ανθίζει όταν χάσει τον πρωταρχικό του ρόλο. Ο καρπός του δεν είναι τα παιδιά που κάνουμε ή του σπιτιού η δόση. Δεν είναι οι υποχρεώσεις και τα πρέπει σιδερένια μπάλα στο πόδι. Ο Γιώργος Καραθάνος είναι σαφής και το λόγο του δανείζομαι

«Μήπως ο καρπός του αυθεντικού έρωτα είναι η δημιουργία μιας αμοιβαίας αγάπης ως μέσο υπέρβασης και μετάβασης στην αιώνια και απόλυτη Αγάπη?»

Έχει ο Έρωτας ημερομηνία λήξης?

Gogo Tsakoyani