Αποδέξου την πραγματικότητα ελευθερώνει.
Χρειάζεσαι χρόνο για να αποδεχτείς την πραγματικότητα αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην το κάνεις.
Μπορεί να σου πάρει μέρες, μήνες ή και χρόνια. Μια άσχημη εμπειρία είναι πάντα ένα Μάθημα αν αφήσεις τον εγωισμό σου στην άκρη. Έρχεται κάτι να σου πει και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Στην αρχή αφήνεσαι να σε χειριστεί αυτός που σε πλήγωσε. Ακούς και “αγοράζεις” το παραμύθι του/της πως εσύ το…προκάλεσες.
Σε διευκολύνει στο να πονάς λιγότερο. Εσύ το προκάλεσες σε τελική άρα είχες τον έλεγχο.
Ο άλλος/η δεν έκανε κάτι κακό. Την ενοχοποίηση, μας την δίδαξαν παιδιόθεν.
Θυμάστε που όταν μας έδερναν, μας απαξίωναν και μας τιμωρούσαν φταίγαμε εμείς?
Τι σημασία έχει αν ήμασταν πεντάχρονα? Τώρα είσαι μεγαλύτερη και σε χαστούκισε ο σύντροφός σου. Αλλά το έκανε γιατί «έφταιγες».
Φλέρταρε με κάποιον/α άλλη. Εσύ φταις. Θυμάσαι που σε ανύποπτο χρόνο του/της είπες ότι η σχέση σας δεν πάει καλά?
Τι να κάνει έψαξε τριγύρω να κάνει μεταγραφή. Δεν του/της έκατσε…. Ούπς! Γυρνώντας ντροπιασμένος/η πίσω σου έριξε πάλι ευθύνη…εσύ έφταιγες που ψάχτηκε. Δεν είχε κανένα σκοπό να ψαχτεί. Εσύ τον/την έστειλες, με το ζόρι ένα πράγμα!
Κι εσύ πέφτεις από τα σύννεφα. Θα χαλάσεις το παραμύθι σου ή θα τον/την πιστέψεις?
Αχ πόσο ανάγκη έχουμε το παραμύθι, την πραγματικότητα την ξέρουμε και είναι… πεζή. Την ξέρουμε?
Πώς θα ήταν η «πραγματικότητα» αν από την αρχή ήταν συνειδητές οι επιλογές μας.
Μπαίνουμε σε καταστάσεις και από την αρχή κάτι δεν μας αρέσει. Δε βαριέσαι, τις πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη και χρυσόσκονη και τις ανεβάζουμε στο θρόνο του παραμυθιού μας.
Θέλουμε να πιστέψουμε. Δεν θέλουμε την αλήθεια αφού ούτε εμείς είμαστε αλήθειες. Θέλουμε το παραμύθι μας.
Θέλουμε ένα «βασιλιά» στη ζωή μας, μια «βασίλισσα» να λατρεύουμε. «Βασιλιάδες» και εμείς δεν θα πάμε για κάτι λιγότερο.
Έτσι κερδίζει και λάμπει στα μάτια και την ψυχή μας, όποιος φορά στο κεφάλι του με χάρη την «κορώνα» και λέει καλύτερο παραμύθι.
Όσο πιο fucked up έχουμε κάνει τη ζωή μας τόσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη το παραμύθι.
Και από παραμύθι σε παραμύθι …γερνάμε.
Να «σωθούμε» από την πεζή και άσχημη πραγματικότητα θέλαμε, πώς φτάσαμε εδώ?
Ψέμα στο ψέμα, χρυσόσκονη στη χρυσόσκονη τα παραμύθια μας δεν είχαν ποτέ ωραίο τέλος. Τι λάθος κάναμε?
O πιο ασφαλής τρόπος να «σωθείς» είναι μέσα από την πραγματικότητα κι εσύ επέμενες στο παραμύθι.
Μήπως η πραγματικότητα είναι καθαρή σαν κρύσταλλο? σαν κολύμπι σε διάφανα νερά? σαν απελευθέρωση από το ψέμα που σε εμποδίζει να βρεις τον εαυτό σου και το λόγο ύπαρξής σου?
Η Πραγματικότητα δεν θα σε προδώσει ποτέ, είναι πανέμορφη κι ελευθερώνει!
Αποδέξου την πραγματικότητα ελευθερώνει.
