Κατερίνα Παπαποστόλου μια νεράιδα στις σχολικές αίθουσες
Η Κατερίνα Παπαποστόλου είναι μια εξωτική νεράιδα και συγχρόνως μια Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια που εδώ και 23 χρόνια ενεργούς δράσης μέσα στις σχολικές αίθουσες αγωνίζεται να εντάξει τη φιλοζωία μέσα στα σχολεία.
Μια από τις διακεκριμένες εκπαιδευτικούς για δύο χρόνια, η τεράστια εμπειρία της στη δημιουργία και στην εκπόνηση εκπαιδευτικών φιλοζωικών προγραμμάτων των οποίων το υλικό και η επιθυμία της να μεταδοθεί σε όλη την Ελλάδα δημιούργησαν τις Ζω.Ε.Σ.
Έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που μέχρι σήμερα μέσα από ένα πανελλαδικό δίκτυο εθελοντών έχει καταφέρει να ενημερώσει φιλοζωικά περισσότερους από 500.000 μαθητές σε περισσότερα από 700 σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Επίσης έχει βραβευτεί πολλές φορές για το φιλοζωικό του έργο.
Η Κατερίνα, μετρώντας μαζί με τους τρεις σκύλους της αμέτρητα χιλιόμετρα σε όλη την Ελλάδα, κάθε σαββατοκύριακο σχεδόν ταξιδεύει σε απομακρυσμένα μέρη εκπαιδεύοντας μικρούς και μεγάλους στην αρμονική τους συνύπαρξη με τα ζώα.
Αναζητώντας κανείς το παρελθόν της, τις σπουδές της και τα όνειρά της, ανακαλύπτει πως θα μπορούσε να είναι σήμερα εισαγγελέας, δημοσιογράφος, πιανίστρια, μπαλαρίνα, ζωγράφος, σχεδιάστρια μόδας, γλύπτρια, θεατρολόγος! Για να περάσει τελικά από τους πρώτους στο Παιδαγωγικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Παιδικό της όνειρο να μιλάει στους ανθρώπους για τα ζώα και να γίνει συγγραφέας και τα πέτυχε ήδη και τα δύο!
Πριν δύο χρόνια, αναλαμβάνοντας τη θέση της Διευθύντριας του δημοτικού σχολείου στο οποίο δίδασκε για 14 χρόνια, αποφάσισε σε συνεργασία με τον σύλλογο διδασκόντων να εντάξει τους σκύλους της στην εκπαιδευτική διαδικασία
καθιερώνοντας την εκπαιδευτική διαμεσολάβηση με σκύλο ως μια καινοτόμο μέθοδο διδασκαλίας και το σχολείο της το ίσως το μοναδικό σε όλη τη χώρα όπου συνυπάρχουν εκπαιδευμένοι σκύλοι και παιδιά.
Εκπαιδεύτρια σκύλων εδώ και χρόνια, η αγάπη της για τα ζώα και ιδιαίτερα για τους σκύλους και η ασταμάτητη θέλησή της να μάθει για την ψυχολογία και τη συμπεριφορά τους, την οδήγησε σε μια σειρά σπουδών πάνω σε αυτά τα αντικείμενα.
Στην πιστοποίησή της από το Γαλλικό Ινστιτούτο Ζωοθεραπείας ως ζωοθεραπεύτρια μαζί με τη Διώνη. Η ιστορία της Διώνης -έναν από τους τρεις σκύλους της- είχε συγκλονίσει πριν χρόνια το φιλοζωικό κόσμο. Καθώς κάποιος την είχε μαχαιρώσει, πυροβολήσει και πετάξει στον δρόμο αβοήθητη όπου εκεί τη βρήκε λιπόθυμη η Κατερίνα.
Η ιστορία της Διώνης, αλλά και οι δύσκολες ιστορίες της ζωής του Άξελ και του Πόθου, των άλλων δύο σκύλων της, που επίσης κάποιοι κακοποίησαν πάρα πολύ, την οδήγησαν να αποφασίσει να κάνει ένα μεγάλο παιδικό της όνειρο πραγματικότητα και να γίνει συγγραφέας.
Το 2017 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, το Δώρο, ως η πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου με τη δύναμη του μαγικού ρεαλισμού, ενώ ακολούθησαν άλλα πέντε βιβλία που κλείνουν μέσα τους όλη την εμπειρία της και την επιστημονική της γνώση πάνω στο θέμα των παιδιών και των σκύλων.
Με μια αγάπη τεράστια για τα ζώα από παιδί που της μετέδωσε ο μπαμπάς της, Δήμαρχος για πολλά χρόνια τη δεκαετία του ‘70 και ‘80 σε μια επαρχιακή πόλη, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε μια έφηβη ακτιβίστρια που δεν σταματούσε να διασώζει αδέσποτα ζώα. Κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, όπου επιπλέον στηρίζει οικονομικά εθελοντές σε όλη τη χώρα μέσα από τα έσοδα των βιβλίων της αλλά και αρθρογραφώντας ως μια φωνή για όλα τα ζώα και αυτό έχει οδηγήσει πολλούς συνανθρώπους της στην αλλαγή.
Κατερίνα Παπαποστόλου μια νεράιδα στις σχολικές αίθουσες
Με μια 24ετή εμπειρία στην κατάρτιση και εκπόνηση φιλοζωικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πολλών διακρίσεων αλλά και βραβείων για αυτά.
Οι σπουδές της σε Ελλάδα και εξωτερικό, η επιμονή, η υπομονή, η θέληση, η ασταμάτητη δουλειά, η μόρφωση και η επαναστατικότητά της αλλά και το αεικίνητο του χαρακτήρα της, την κατατάσσουν σίγουρα ανάμεσα στις δυναμικές γυναίκες που αποφάσισαν να κυνηγήσουν τα μεγάλα όνειρά τους, μα εργάζονται σκληρά για αυτά, χωρίς να τους έχει χαριστεί τίποτα.
Ανήσυχο πνεύμα από παιδί, τεσσάρων ετών ξεκίνησε μπαλέτο και πιάνο, εκπαιδευόμενη στη λεγόμενη «αυτοσυγκράτηση» όπως αναφέρει σήμερα, τα οποία και συνέχισε μέχρι τα δεκαεπτά της, όπου ένιωσε πως αυτοί οι χώροι δεν της ταιριάζουν καθόλου. Και έτσι δεν ξαναχόρεψε και δεν ξαναέπαιξε πιάνο σχεδόν ποτέ, αν και λέει πως αγαπά και τα δύο πολύ!
Στα 20 της ήξερε να κατασκευάζει μαριονέτες και κούκλες θεάτρου. Είχε πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις, έχοντας ήδη κάνει πάρα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, ήξερε Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, γνώριζε την τέχνη της κεραμικής και του χειροποίητου κοσμήματος.
Ζωγράφιζε ασταμάτητα μα τελικά αποφάσισε να μάθει τη γλώσσα των παιδιών και σίγουρα άριστα τη γλώσσα των σκύλων!
Παρόλο που ήταν έτοιμη να φύγει στο εξωτερικό αμέσως μετά την αποφοίτησή της από το Παιδαγωγικό Τμήμα του ΑΠΘ, κρατώντας στα χέρια της όλες τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες μα και ένα μεγάλο όραμα από παιδί να αλλάξει τον κόσμο, βρέθηκε τελικά αρχές του 2000 Δασκάλα σε ένα απομακρυσμένο χωριό στα Χανιά από όπου ξεκίνησαν όλα…
Συνάντησε ένα αποτρόπαιο έγκλημα ενάντια σε ζώο που της αποκάλυψε ότι έκανε ένας μαθητής Δημοτικού και έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει την οργάνωση του υλικού από τα εκπαιδευτικά προγράμματα που εκπονούσε από την πρακτική της ακόμη ως Δασκάλα στο Πανεπιστήμιο.
Κατερίνα Παπαποστόλου μια νεράιδα στις σχολικές αίθουσες
Υπέρμαχος της άποψης πως για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αλλάξει αρχικά ο καθένας από εμάς, κάνοντας ακόμη και μια ελάχιστη αλλαγή κάθε φορά, έχει αφιερώσει όλη τη ζωή της στην προώθηση μαθημάτων φιλοζωίας, περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και ενσυναίσθησης σε μικρούς και μεγάλους, εντός και εκτός των σχολείων.
Με συνοδοιπόρους τη Διώνη που κάποτε κάποιος μαχαίρωσε και πυροβόλησε και βρέθηκε αιμόφυρτη από την Κατερίνα να παλεύει για τη ζωή της, τον Άξελ που έζησε αλυσοδεμένος τα πρώτα χρόνια της ζωής του και στην πορεία κάποιος του ξήλωσε τις μεμβράνες από τις πατούσες του και τον Πόθο, που πετάχτηκε κουτάβι στα σκουπίδια,
σκύλοι που είναι σήμερα εγκεκριμένοι από το ΥΠΑΙΘ για όλα τα σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής, εργάζεται εδώ και είκοσι δύο χρόνια ως Δασκάλα ενώ δηλώνει πως δεν θα νιώσει ποτέ την απόλυτη ευτυχία αν έστω και ένα πλάσμα υποφέρει στον δρόμο ή ζει φυλακισμένο σε ένα κλουβί, αν έστω και ένα παιδί μείνει να κακοποιεί ζώα.
Αν τη ρωτήσει κανείς πού θα ήθελε να ζήσει για το υπόλοιπο της ζωής της, θα απαντήσει ξεκάθαρα στην Αστυπαλιά, όπως αποκαλεί τον «παράδεισό» της που γνώρισε πριν πολλά χρόνια ως Δασκάλα και αγαπά πολύ να περνά τα καλοκαίρια της.
Αν και δηλώνει πως έχει μια ιδιαίτερη σχέση φόβου και θαυμασμού για το «Νερό». Αγαπά όμως πολύ και το βουνό, λόγω της καταγωγής της από ένα εκπληκτικό χωριό των Ζαγοροχωρίων. Αγαπά με πάθος και ευγνωμοσύνη τους σπουδαίους ανθρώπους στη ζωή της που στάθηκαν σταθμοί στους δρόμους της και θα έφτανε για εκείνους όπως λέει η ίδια ως την άκρη του κόσμου!
Δεν σταματά να τους ευχαριστεί δημόσια συχνά και αν και σε πολλούς συχνά φαντάζει υπερβολικό για εκείνη είναι κάτι απόλυτα αυτονόητο. Αγαπά άδολα, αληθινά και δίχως όρια και θεωρεί ένα από τα ελαττώματά της την αδυναμία της να απομακρυνθεί από ανθρώπους που συχνά οι σχέσεις μαζί τους φαντάζουν αδιέξοδο, γιατί πιστεύει πως, όταν κάτι σπάσει, δεν έχεις ως μόνη επιλογή να το να το πετάς!
Με εξαιρετική «πένα», έχει υπογράψει πολύ σημαντικά φιλοζωικά άρθρα που έχουν αλλάξει τις αντιλήψεις πολλών για τα ζώα,
ενώ, όσο μεγαλώνει και ωριμάζει, θα παρατηρήσει κανείς πως ο θυμός και η οργή απουσιάζει από τα γραπτά της.
Ενεργή στα socialmediaμέσα από τα οποία όπως λέει έχει κάνει φίλους από όλη την Ελλάδα, θίγει συχνά κοινωνικά θέματα ρατσισμού και επιθετικότητας ενάντια σε ανθρώπους και ζώα.
Αποφασισμένη για το όραμά της, ξέρει κάθε στιγμή πού βαδίζει και πού θέλει να φτάσει και ισχυρίζεται πως ουδέποτε αντιμετώπισε ακόμη και το πιο επιθετικό παιδί σε σχολική τάξη ως μελλοντικό δολοφόνο. Αντιθέτως του κράτησε το χέρι και προσπάθησε με αγάπη να του χαράξει τον σωστό δρόμο που έχει οδηγό τη συμπόνια.
Οι σχολικές της τάξεις στολισμένες πάντα με φωτογραφίες ζώων και χαρούμενων παιδιών, με μηνύματα ενσυναίσθησης και αποδοχής της διαφορετικότητας, οδηγούν τους μαθητές της να αγαπήσουν πολύ το σχολείο και να βαδίσουν σε δρόμους που ποτέ δεν είχαν φανταστεί.
Πολέμια της «παράνομης εκτροφής» ζώων, των πωλήσεων ζώων σε κλουβιά petshop αλλά κυρίως όλων εκείνων των βίαιων μεθόδων εκπαίδευσης σκύλων, τα θεωρεί πραγματικές «πληγές» για την αύξηση του αδέσποτου πληθυσμού
και την εξαθλίωση που υπάρχει στους ελληνικούς δρόμους, στα κυνοκομεία κολαστήρια αλλά και σε πολλά σπίτια από εντελώς ανίκανους κηδεμόνες.
Δουλεύοντας πολλά χρόνια πάνω στην αυτογνωσία της βλέπει φως ακόμη και όταν όλα φαντάζουν σκοτεινά και ακατόρθωτα και θεωρεί πως κανένας άνθρωπος ή συνθήκη είναι ικανοί να σου κόψουν τον δρόμο.
«Άνθρωπος να στηριχτείς στη χαρά και στη λύπη»
βρίσκει πάντα χρόνο για τους φίλους της ακόμη και αν το καθημερινό της πρόγραμμα δεν της το επιτρέπει.
Πιστεύοντας ακράδαντα πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει ακόμη πολύ δρόμο, ώστε να γίνει το σχολείο χώρος χαράς, φαντασίας και δημιουργίας για τους μαθητές, δεν σταματά ποτέ να επινοεί πρακτικές δημιουργικότητας στη διδασκαλική της πορεία.
Αν υπάρχει κάτι που τη χαρακτηρίζει κάθε φορά που της δίνεται δημόσιο βήμα είναι η επιμονή της να παρακινήσει όσο γίνεται περισσότερους να συμπονέσουν, να αγαπήσουν και να σεβαστούν όλα τα ζώα και αυτό όχι επειδή αναγκάζονται από τους «νόμους», αλλά επειδή η στάση τους αναγνωρίζουν πλέον πως είναι ηθικά αστήριχτη και αδικαιολόγητη, ανεπίτρεπτη και άκρως ρατσιστική.
Αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορεί να ανεχτεί είναι όλοι εκείνοι οι «είσαι ό, τι δηλώσεις» και οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που θεωρεί πως έχουν αποτελέσει μεγάλη πληγή για τη χώρα.
Αν υπάρχει κάτι που τη στενοχωρεί πολύ στη φιλοζωία είναι οι ασταμάτητοι συχνά καβγάδες μεταξύ των φιλόζωων που προκαλούν μεγάλο κακό στα ζώα, από τους οποίους πάντα απείχε.
«Όσο υπάρχει αυτή η τεράστια αγάπη για τα ζώα, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι να μας χωρίσει», θα την ακούσει κάποιος να δηλώνει συχνά.
Οι λέξεις που γράφει χρόνια τώρα, θεωρεί πως από μόνες τους δεν έχουν σίγουρα τη δύναμη να αλλάξουν τίποτα, αν δεν συνοδευτούν από τις πράξεις όλων μας που θα αναδυθούν από τις ιδέες που «γεννούν» τα συναισθήματα μέσα από τις λέξεις όλων εκείνων των συγγραφέων που οραματίζονται να αλλάξουν τον κόσμο.
«Αν δεν αλλάξεις εσύ, πώς περιμένεις να αλλάξουν οι άλλοι;», θα την ακούσει κανείς να ρωτά. Ενώ θα διαβάσεις δηλώσεις της συχνά πως δεν χρειάζεται να ανησυχείς, όταν διαφοροποιείσαι από τους άλλους και το γεγονός ότι δεν ακολουθούν τους δρόμους της καρδιάς τους οι πολλοί δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να το κάνεις και εσύ!
Δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι με το «χθες», γιατί πολύ απλά την επόμενη μέρα δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν χθες, μιας που όλα μα όλα σε μια και μόνο στιγμή αλλάζουν.
«Το να θέλεις να γίνεσαι κάθε μέρα η καλύτερη εκδοχή του χθεσινού εαυτού σου είναι η ουσία» λέει συχνά στους μαθητές της παρακινώντας τους να αγαπήσουν τον εαυτό τους ως έναν πολύτιμο και σημαντικό φίλο.
Η πορεία της ζωής της Κατερίνας Παπαποστόλου πάντως μέχρι σήμερα αποδεικνύει πως η ευτυχία προσεγγίζεται όταν οι πράξεις σου ταιριάζουν με τις λέξεις σου και τις σκέψεις σου, όταν οι επιλογές σου προέρχονται από τη θέλησή σου.
Όταν ό, τι δεν σου αρέσει έχεις τη δύναμη να το γκρεμίζεις συνεχώς μέχρι να το χτίσεις όπως ακριβώς το οραματίστηκες, δίχως να νοιάζεσαι για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι.
«Το να σώσεις όλα τα ζώα του δρόμου και των κλουβιών σε πολλούς φαντάζει άπιαστο όνειρο γεμάτο εμπόδια, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα τα παρατήσουμε», δηλώνει συχνά και σε αυτή της τη δήλωση κρύβεται πιστεύουμε όλη η πορεία του δικού της κόσμου.
Κατερίνα Παπαποστόλου μια νεράιδα στις σχολικές αίθουσες
Gogo Tsakoyani
Γωγώ Τσακογιάννη