Γύρω γύρω Σάββατο και στη μέση Κυριακή

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ

Ανάπτυξη, θα έπρεπε να σημαίνει κάτι καλό. Θα έπρεπε να σημαίνει καλυτερεύω.
Τις καλλιέργειες, την εκπαίδευση, τις συνθήκες διαβίωσης, το σύστημα υγείας, την κοινωνική συνοχή, την αλληλεγγύη, την ενσυναίσθηση. Το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών γενικότερα. Κι επ’ ουδενί θα έπρεπε να είναι ταυτόσημη με την οικονομική ανάπτυξη.
Γιατί εάν υπήρχαν τα προαναφερθέντα το οικονομικό θα ήταν το τελευταίο που θα ενδιέφερε. Κι όμως, στις μέρες μας που όλα διαβάζονται ανάποδα.

Στις μέρες μας οι ραφές των ρούχων έγιναν μόδα κι ήρθαν στη μόστρα αντί να κρύβονται.

Το κτίσιμο ουρανοξυστών, το άνοιγμα καζίνων, η αποψίλωση εκτάσεων, το μπάζωμα ρεμάτων, η πώληση φυσικών πόρων σε ιδιώτες.

Στο όνομα μιας ελεύθερης οικονομίας όλα ως ανάπτυξη διατυμπανίζονται, και μόνο ανάπτυξη δεν είναι. Είναι απλά ασυδοσία, μία ακόμα από τις πολλές νοηματικές διαστρεβλώσεις.

Κι έφτασε, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «ανάπτυξη» να μας διαπερνά ρίγος, αφού ταυτίστηκε πλέον με περιβαλλοντολογικές καταστροφές. Να θυμηθούμε την αποψίλωση των δασών του Αμαζονίου; Το λιώσιμο των πάγων της Ανταρκτικής; Ή –εις τα καθ’ ημάς- τις τελευταίες πλημμύρες της Εύβοιας; Αν θέλουμε να προχωρήσουμε ως κοινωνίες ανθρώπων και όχι αρπακτικών, επιβάλλεται να επιστρέψουμε στη γλώσσα της αλήθειας. Νοηματικές διαστρεβλώσεις και ψευτοδιλήμματα –εκ του πονηρού πάντα προερχόμενα- άλλους εξυπηρετούν κι όχι εμάς.

Μου φέρνουν στο μυαλό τους καλόγερους του Μεσαίωνα που βάφτιζαν το κρέας ψάρι, ώστε να ξεφεύγουν από τους αυστηρούς κανόνες νηστείας. Κι ακόμα, το ανέκδοτο «γύρω γύρω Σάββατο, στη μέση Κυριακή», το οποίο και παραθέτω για όσους δεν το γνωρίζουν.

Ένας Χριστιανός, ένας Μουσουλμάνος κι ένας Εβραίος, διαγωνίζονταν για το ποιος από τους Θεούς ήταν ο καλύτερος.

Λέει ο Χριστιανός: «Ξεκίνησα να πάω μια βόλτα με την βαρκούλα μου και ξαφνικά έπιασε μια καταιγίδα… Χαλασμός! Γονατίζω τότε κι αρχίζω να προσεύχομαι κι ω του θαύματος, γύρω-γύρω φουρτούνα και στη μέση που ‘μουν εγώ νηνεμία».
«Α, ο δικός μου είναι καλύτερος» λέει ο Μουσουλμάνος: «Εγώ ήμουν στην έρημο όταν έπιασε μια δυνατή αμμοθύελλα. Σκύβω, δέομαι στον Αλλάχ και τότε, ω του θαύματος, γύρω-γύρω αμμοθύελλα και στη μέση που ‘μουν εγώ γαλήνη.
«Δεν λέω, καλοί είναι κι οι δικοί σας Θεοί, αλλά ο δικός μου ακόμα καλύτερος» λέει ο Εβραίος. «Ένα Σάββατο που πήγαινα στην συναγωγή, καθώς διέσχιζα το δάσος βλέπω μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου ένα σωρό χρυσά νομίσματα.
Ω, Θεέ μου, τι να κάνω τώρα, σκέφτομαι… Ικετεύω τον Κύριο και ξαφνικά…» «Τι μπορεί να έγινε ξαφνικά;» αναρωτιούνται κι οι συνομιλητές του.