Η δική μου γιαγιά

Η δική μου γιαγιά

Ψηλή κι Αγέρωχη!

Ψηλή κι αγέρωχη η γιαγιά μου Παναγιώτα Χρόνη-Τσακογιάννη της μοιάζω? Έτσι νομίζω, μη μου το χαλάσετε! Τη θυμάμαι να κουτσαίνει απ το ξύλο που έφαγε από τους ταγματασφαλίτες για να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο γιος της. Χήρα σε άγριες εποχές και μεγάλη φτώχεια, μεγάλωσε 5 σπουδαίους Ανθρώπους. 

Θυμάμαι πάντα το αγέρωχο βλέμμα της και την Αφοβιά της,

νομίζω πήρα και τα δυο μέσα σε “1.62”, κοντή εγώ.  Αν δεν είχα φουσκώσει με υαλουρονικό τα χείλια μου θα ήταν ακριβώς όπως τα δικά της, λεπτά έως ανύπαρκτα. Εκείνης ίσως από το σφίξιμο και το πείσμα για επιβίωση σε εκείνο το βραχώδες χωριό, την Παύλια Αρκαδίας. Ακόμα θυμάμαι το θόρυβο από τα φουρνέλα. Μικρό παιδάκι πήγαινα διακοπές και άνοιγαν  δρομάκια μέσα στο χωριό μόνο με φουρνέλα. Σκληρή ζωή και φτώχεια.

Μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα και μόνο από την Παύλια έχω αναμνήσεις. Θα τις μοιραστώ μαζί σας τις μέρες που έρχονται.

Όμως εγώ είμαι η Γωγώ αν και έχω πάρει πολλά από την Αρχόντισσα γιαγιά μου έχω πάρει κι απο αλλού dna και με προβληματίζουν κι άλλα. Δείξτε μου παρακαλώ επιείκεια κι αφήστε με να εκφραστώ…

Βλέπω αυτά τα ζυγωματικά να είναι στο Θεό ψηλά παρ όλη την ηλικία της και ένα περίγραμμα προσώπου χωρίς χαλάρωση!!! …κι αναρωτιέμαι η ξανθιά τι σόι “νήματα” είχαν τότε?

Και θέλω να φωνάξω…
Γιαγιάααααα από εκεί ψηλά πες μου το Μυστικό σου !

Η δική μου γιαγιά