Ο Δικός μου Παιδικός καρκίνος λέγεται Πέτρος
Ο δικός μου Παιδικός καρκίνος έχει Όνομα και λέγεται Πέτρος
Συντροφέψαμε ο ένας τον άλλο στα παράλληλα ταξίδια μας με τις χημειοθεραπείες και μοιραστήκαμε το ίδιο καπελάκι να κρύψουμε το γυμνό από μαλλιά όμορφο κεφάλι μας.
Για μένα ο Πέτρος έγινε πάρα πολλά σε αυτό το Ταξίδι. Ένα Μεγαλείο ένας Ήρωας και ποτέ δεν θα ξεχάσω τη φωνή του στο τηλέφωνο λίγο πριν μπω φοβισμένη χειρουργείο…
«Άντε, πήγαινε και μη φοβάσαι τίποτα, θα είμαι μαζί σου»…
“ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ ΝΑ επισκεφτώ τον Πέτρο. Η μαμά του κατηγορηματική, με γεμίζει αισιοδοξία:
«Εγώ τον Πέτρο τον έφερα όρθιο και περπατώντας… και έτσι θα τον πάρω»!
Μπαίνω στο Παίδων και όσο προχωρώ στη «Μονάδα Νεοπλασμάτων», τόσο χάνομαι… Βλέπω το πρώτο παιδάκι χωρίς μαλλιά, χωρίς φρύδια, χωρίς βλέφαρα, στην αγκαλιά του μπαμπά του. Θα ‘ναι δυο χρονών;… Πιο πέρα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, οι ηλικίες με σοκάρουν. Μωρά έως σχεδόν έφηβοι.Πλησιάζω το δωμάτιο του Πέτρου, ζαλίζομαι, κάθομαι σ’ ένα παγκάκι. Απέναντί μου δυο τεράστια ματάκια με κοιτάνε. Παιδικότητα δεν βλέπεις, μόνο ένα σοφό άγγελο που ξέρει και περιμένει… τη ζωή ή το θάνατο, καρτερικά, με ορούς στο χέρι, χωρίς μαλλάκια αλλά πεντάμορφο.
Όλα τα παιδιά εκεί μέσα είναι πεντάμορφα
«Πώς γίνεται;» σκέφτηκα. Πρέπει να πάτε να δείτε για να καταλάβετε ότι δεν σας λέω ψέματα.
Βλέπεις μέσα απ’ τα μάτια τους πώς θα ‘πρεπε να ‘ναι ο κόσμος. Τα ξέρουν όλα. Ρωτήστε τα και θα πάρετε τις σοφότερες απαντήσεις. Όταν σε τόσο τρυφερή ηλικία σού ψιθυρίζει ο θάνατος στ’ αυτί, μαθαίνεις να αγωνίζεσαι, να συνεργάζεσαι και να περιμένεις!
Να είσαι καλό και υπάκουο παιδάκι, να μην κουνιέσαι όταν σου περνούν όλες αυτές τις βελόνες στο κορμάκι σου για να χύσουν μέσα στις φλέβες σου χημικά που θα σκοτώσουν το θεριό. Θεριά, όμως, κι αυτά, σε διαλύουν, σε καίνε, σε πονάνε. Και μόλις το ένα θεριό φάει τ’ άλλο, ξυπνάει ένα καινούργιο θεριό που πρέπει κι αυτό να το παλέψεις… Όταν σε τόσο τρυφερή ηλικία συνειδητοποιημένα παλεύεις κάθε μέρα με το θάνατο και βλέπεις το τέρας σου κατάματα, γίνεσαι σοφός… Τα κορμιά τους, πεδίο μάχης, ζωής και θανάτου!
Ο Πέτρος έκανε πρόσφατα χημειοθεραπεία και είναι, όπως λένε, «σε απλασία». Ανοσοποιητικό χάλια, έχει να φάει μέρες, γιατί το στόμα του είναι γεμάτο πληγές.
Το επόμενο βήμα είναι να βρεθεί «μόσχευμα» για να κάνει μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού, και αυτό είναι άπιαστο όνειρο. Οι δότες είναι ελάχιστοι. Με λίγα λόγια, μέσα σ’ αυτούς τους ελάχιστους δότες πρέπει να βρεθεί συμβατότητα 95%, και ο δότης σπάνια έως καθόλου θα βρεθεί στο οικογενειακό σου περιβάλλον!……
Aπ’ τη μέρα εκείνη και μετά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μέσα μου!
Επιστρέφω σπίτι, και μου τηλεφωνεί η φίλη μου η Λένα:
«Δεν θα το πιστέψεις, βρήκα original τσάντα του Λου Βου, χαχά, στη μισή τιμή», μου είπε εννοώντας «Louis Vuitton».
«Είσαι δότρια μυελού των οστών;»
«Μα τι λες;»
«Πρέπει επειγόντως να γίνουμε όλοι.
Κάθε μέρα εκεί έξω πεθαίνουν παιδάκια, γιατί δεν μπορούν να βρουν δότη», της λέω….”
Ο δικός μου Παιδικός καρκίνος έχει Όνομα και λέγεται Πέτρος
…απόσπασμα από το βιβλίο μου Μ΄ΑΓΑΠΩ
