Πες μου για την Κοκκινοσκουφίτσα
Ήμουν 20 χρονών.
Θυμάμαι καθόμουν στο πατρικό μου και έβλεπα μία ωραία ταινία στην τηλεόραση. Ήταν μία πολύ ωραία ταινία με ρομαντικό και συγκινητικό περιεχόμενο.
Η μαμά μου όμως, όπως πάντα επέμενε να φάω. Δεν είχα φάει τις τελευταίες τρεις ώρες και υπήρχε κίνδυνος να πάθω αδενοπάθεια, σύμφωνα με αυτήν φυσικά!. Αυτό είναι κάτι που εξακολουθεί να κάνει ακόμα και σήμερα!
Για εκείνη εξακολουθώ να είμαι 3,5 χρονών, αθώα και άβγαλτη, σε έναν κόσμο κακό και ανελέητο, και μόνο αυτή ξέρει να με προστατέψει.
Το γεγονός ότι έκλεισα αισίως τα 53 και έχω μεγαλώσει ως μονογονέας τρία παιδιά, είναι αμελητέο έως απολύτως ασήμαντο γι αυτήν!
Εγώ όμως δεν ήθελα να πάρω την προσοχή μου από το έργο, και έτσι της απάντησα πως βαριόμουν, και πως θα έτρωγα αργότερα.
Αλλά το θρακιώτικο το πείσμα της δεν είχε τελειωμό. Μου πρότεινε τότε λοιπόν, να έρθει να με ταϊσει αυτή, και μάλιστα θα μου έλεγε και ένα παραμύθι..! Ναι, καλά διαβάσατε, αυτό ακριβώς μου πρότεινε! Ή έχεις μάνα αφασία, ή δεν έχεις!
Αγανακτισμένη από την μουρμούρα της δέχτηκα, μόνο και μόνο για να μην την ακούω και για να συνεχίσω ανενόχλητη να βλέπω.
Ρε παιδιά… άρχισε στ΄αλήθεια να μου λέει την Κοκκινοσκουφίτσα, και να με ταϊζει στο στόμα!
Και τότε έγινε κάτι απίστευτο. Κατάλαβα για πρώτη φορά, γιατί τα μωρά τρώνε πιο εύκολα όταν τους διηγείσαι ένα παραμυθάκι.
Το ευχαριστήθηκα! Ξαφνικά ένιωσα πως ήμουν 5 χρονών, και απολάμβανα και πάλι την παιδικότητά μου!
Και όλο το φαγητό το έφαγα, και την Κοκκινοσκουφίτσα ευχαριστήθηκα, και την ταινία την έχασα! Όλες οι εικόνες του υποσυνείδητου από την παιδική ηλικία, είχαν βγει προς τα έξω εκείνη την στιγμή!
Έζησα συναισθήματα και θυμάμαι εικόνες που δεν πρόκειται να ξεχάσω.
Είχα απορροφηθεί εξ ολοκλήρου σε εκείνη την στιγμή, και δεν με ενδιέφερε ούτε τι φαγητό έτρωγα, ούτε τι ταινία έβλεπα.
Ώρες αργότερα “συνήλθα”, και της έψαλα τον Εξάψαλμο επειδή είχα χάσει την συνέχεια του έργου. Όχι βέβαια ότι συγκινήθηκε!
Σκεφτόμουν, πόσο πολύ όμορφο είναι να γίνεσαι κάπου κάπου παιδί.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, χρειαζόμαστε εκείνη την λησμονημένη παιδικότητα που έχουμε μέσα μας. Καλό θα ήταν να την αφήναμε κατά καιρούς να ανέβει στην επιφάνεια, για να θυμόμαστε την ανθρωπιά που κουβαλάμε.
Ακόμα και αυτό όμως, θα πρέπει να το κάνουμε με μέτρο. Βλέπετε δεν είναι συνετό να αφήνουμε όλους να μας λένε παραμύθια.
Δυστυχώς μετά από τις μαμάδες και τις γιαγιάδες, ξεκινούν οι άνδρες να μας παραμυθιάζουν και να μας διηγούνται ιστορίες για αρκούδες, για να μας καταφέρουν.
Και γι΄ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή!
Παν μέτρον άριστον λοιπόν, και…
Ναι στην παιδικότητα.
Πες μου για την Κοκκινοσκουφίτσα
