Σπάσε τα στερεότυπα μην εγκλωβίζεσαι μέσα σου

Πολλά τα στερεότυπα που πρέπει να σπάσουν και αν δεν είσαι από αυτούς που τους αρέσει ο καυγάς, πολύ πιθανόν να εγκλωβιστείς…

Υπάρχει χειρότερο;

Το χειρότερο είναι ότι εγκλωβίζεσαι μέσα σου, νομίζω. Προβάλεις αυτό που θέλουν να δουν οι άλλοι, που ταιριάζει στα ‘’κουτιά’’ τους και προσπαθείς να καλύπτεις τις προϋποθέσεις τους αντί να ασπαστείς τα δικά σου. Δεν διεκδικείς για να μην σπάσεις το καλούπι αλλά από μέσα εσύ… πνίγεσαι. Σιωπάς για να μην τους στεναχωρήσεις και στεναχωριέσαι. Δεν μιλάς για να μην πληγώσεις, και πληγώνεσαι. Δεν εκφράζεσαι και απλά κλείνεσαι στον εαυτό σου, όλο και πιο πολύ.

Και μετά;

Έτσι μαθαίνεις να ζεις, με πράγματα που δεν σε εκφράζουν και η προσωπικότητά σου και τα θέλω σου, περνάνε σε 2^η προτεραιότητα. Δεν επιλέγεις τα ρούχα που θες. Δεν λες αυτά που θες Δεν κάνεις αυτά που θες. Και όταν φτάσεις να επιλέξεις το επάγγελμα που θα κάνεις για όλη σου τη ζωή, το πιθανότερο να κάνεις αυτό που σου λένε οι άλλοι, καθώς έχεις μάθει… να ακούς τι λένε οι άλλοι.

Πώς και έτσι;

Απλά γιατί έτσι νομίζεις ότι θα σε αγαπούν! Θα είσαι αποδεκτός! Θα πληροίς τις ‘’προϋποθέσεις’’.

Για ποιο λόγο;

Όλοι θέλουμε μια αγκαλιά και να ακούσουμε έναν καλό λόγο. Να νιώσουμε ότι μας αγαπάνε.

Fact

Στο Δημοτικό, λελέκι και ακρίδα ήταν τα παρατσούκλια μου. Οι παρομοιώσεις πολύ εύστοχες, δεν μπορώ να πω. Ήδη 1.60, απίστευτα κοκαλιάρης, χνούδι στο μουστάκι, σκούρα επιδερμίδα, ακατάστατο μαλλί με μεγάλα γυαλιά (πατομπούκαλα τα έλεγαν) με δύο μακριά χέρια και δύο αεικίνητα πόδια. Εδώ που τα λέμε καλά ήταν, απλά δίπλα στην Ελενίτσα, που ακόμα και σήμερα στα 45 το 1.60 δεν το έχει περάσει, σαν ακρίδα ήμουν.

Εναρμόνιση στο κοινωνικό σύνολο

Fit-in στα αγγλικά… πέρασε και δεν άγγιξε στην περίπτωσή μου! Με τον ρυθμό ανάπτυξης που είχα εγώ, τα μπατζάκια του παντελονιού ήταν πάντα κοντά και τα μανίκια σχεδόν στους αγκώνες. Γενικά δεν ήμουν και ο μέσος όρος καθώς ήμουν και δυσλεκτικός… δύσκολα χρόνια.

Μπορεί σήμερα ο όρος δυσλεξία να είναι ευρύτερα κατανοητός και να υπάρχει κοινωνική κατανόηση, αλλά τότε ήμουν απλά τεμπέλης για τους ενήλικες, και αυτός που δεν μπορεί να γράψει ούτε το όνομά του για τους συμμαθητές μου. Σήμερα φαντάζομαι θα υπάρχουν άλλες έννοιες που θα αποενοχοποιηθούν στο μέλλον πχ attention disorder, over-τάδε, under-κεινο, middle-το-άλλο κτλ κτλ κτλ.

Όπως αντιλαμβάνεστε, με όλα αυτά να συζητήσεις και τη σεξουαλικότητα σου… με την καμία. Εδώ δεν αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο προτιμάς του ίδιου φύλου παιδιά. Και όταν το καταλάβεις, τρέμεις να το παραδεχτείς, θα κάνεις και coming-out; Τρελός είσαι; Και άλλο διαφορετικός; Πόσο πια;

Αποδοχή

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά! Τι είναι η αποδοχή;

Για εμένα είναι η άκριτη αποδοχή του άλλου (και με αυτά που μου είναι αρεστά και με αυτά που δε μου αρέσουν). Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να λάβεις κάτι τέτοιο από τους γονείς σου. Το μόνο κακό είναι ότι η αποδοχή, δεν εξαρτάται από εσένα.

Το δίλημμα

‘‘Ρισκάρεις να κάνεις την υπέρβαση, όταν παλεύεις να κάνεις fit-in;’’

Σκέφτομαι φωναχτά

Ως γονέας, μπορείς να κάνεις αντιληπτό στο παιδί σου ότι το αποδέχεσαι χωρίς περιορισμούς; Όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες και έχεις ονειρευτεί να είναι; Προσπαθείς να το αλλάξεις ή να το συμβουλέψεις; Το συμβουλεύεις με γνώμονα το δικό του θέλω ή το δικό σου ξέρω;

Ο γονέας πραγματικά ξέρει καλύτερα, έχει περισσότερες εμπειρίες και γνώσεις. Αυτό που αναρωτιέμαι, είναι αν δίνει ‘χώρο’ στο παιδί να αναπτύξει τη δική του προσωπικότητα. Τα δικά του θέλω και τα δικά του δεν θέλω. Να αναγνωρίσει τις δυνατότητές του και να σχεδιάσει τα δικά του όνειρα.

Πολλοί με ρωτάνε αν έχω νιώσει ποτέ αποδοχή… δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Ένα είναι σίγουρο, έχω αποδεχτεί εμένα! Αν οι άλλοι με έχουν αποδεχθεί… δεν το γνωρίζω.

Αγάπη

Εδώ δεν έχει ορισμό ούτε δεύτερη σκέψη. Είμαι σίγουρος ότι κάθε γονέας αγαπάει το παιδί του. Με τον τρόπο του. Ίσως να μην είναι ο τρόπος που θέλει το παιδί… αλλά το αγαπάει!

Διαφορετικό

Επιστρέφοντας σε αυτό που βγαίνει από τα συνηθισμένα: Το να ξεχωρίζεις.

Ψηλός ή πολύ κοντός. Μελαμψός, σοκολά, μαύρος ή κίτρινος; Ξανθιά ή με μαλλί άφρο; Επειδή είναι χοντρός, πολύ λεπτός, φορά γυαλιά, σιδεράκια. Επειδή το τηλέφωνό δεν είναι iPhone ή απλά δεν έχεις τηλέφωνο, τάμπλετ;

Body-shaming, κοινωνική αδικία, politically correct, ομοφυλόφιλος και όχι αδερφή ή λεσβία, trans και όλα τα LGBTQ+, ροκού, γκοθού, σκυλού, ραπ, τραπ και όλα αυτά που ακόμα και εμείς οι ενήλικες δυσκολευόμαστε, όχι μόνο να κατανοήσουμε τις διαφορές, αλλά να μην προσβάλουμε τους συνανθρώπους μας.

Τα παιδιά όμως μπορούν να πολύ εκφραστικά, πάντα ήταν όπως και σε όλα τα σημεία του πλανήτη είναι. Kάπου εκεί κάνει τη παρουσία του ο όρος bullying.

Bullying

Και το παιδί καλείται να διαχειριστεί τις απατήσεις του σχολείου, τους δασκάλους, το σώμα του, την (προ-)εφηβεία του, τη σεξουαλικότητά του, τον ανταγωνισμό, τα τυχόν οικογενειακά θέματα και ταυτόχρονα να υπερασπιστεί τον εαυτό του;

Αν μπορεί; Και βέβαια μπορεί! Όλοι το περάσαμε και ίσως να περνάμε ακόμα καταστάσεις που να απατούν την υπέρβαση.

Το ερώτημα είναι, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να το καταφέρει; Πώς να το παρηγορήσουμε όταν γυρίζει από το σχολείο κλαμένο; Πώς να το κάνουμε να νιώσει ασφαλές και όταν παρενοχλείται στο διαδίκτυο μπορεί να έρθει να μας μιλήσει; Πώς θα το κάνουμε να μας εμπιστευτεί; Πώς θα νιώσει ότι είμαστε εκεί γι’ αυτό και ότι όλη μας η ζωή είναι αυτό το παιδί;

Απόψεις

1^ον υπομονή, 2^ον επιμονή και 3^ον τα φώτα στα παιδιά.

Ναι, να γυρίζεις από τη δουλεία, φορτωμένος με όλα τα προβλήματα και να θες να ξεκουραστείς… Ναι θα πρέπει να χαμογελάσεις, να ανοίξεις τα χέρια σου, την καρδία σου, τα αυτιά σου και να τα ακούσεις. Να ακούσεις ό,τι χαζό και ανούσιο έχουν να σου πουν. Να κάτσεις να τους εξηγήσεις, να τους αιτιολογήσεις, να σου πουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους. Να τα αφήσεις να σε προκαλέσουν και να μην φοβούνται να διεκδικούν το δίκιο τους. Με εσένα θα ξεκινήσουν.

Να θυμάστε είστε όλος τους ο κόσμος. Από εσάς μαθαίνουν και εσάς αγαπάνε, χωρίς προϋποθέσεις. Η απόλυτη αποδοχή και αγάπη.

Σπάσε τα στερεότυπα μην εγκλωβίζεσαι μέσα σου

πηγή projectparenting