Τη σιωπή να φοβάστε
Οι γυναίκες κουβαλάμε μεγάλα αποθέματα υπομονής. Όταν αυτά τελειώσουν όμως, σκάμε, τα κάνουμε όλα κόλαση και φεύγουμε χωρίς επιστροφή.
Δεν θέλουμε λούσα, και χρυσόσκονη όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Την προσοχή του άντρα μας θέλουμε. Να νιώθουμε ότι έχουμε πρωταρχική θέση στη ζωή του, και όχι φυσικά την αποκλειστικότητα.
Κουραζόμαστε να σας υπενθυμίζουμε κάθε τόσο ότι είστε απόντες. Ότι ασχολείστε περισσότερο με τη δουλειά και τους φίλους σας. ‘Οτι ερχόμαστε σε δεύτερη μοίρα για εσάς.
Κουραζόμαστε να ακούμε ηλιθιότητες τύπου: “είναι καλό να σου λείπω για να με πεθυμήσεις και να φοβάσαι ότι θα με χάσεις”. Κουραζόμαστε όταν μας βάζετε για ατελείωτο καιρό στο περιθώριο.
Είμαστε σαν τα στολίδια, και πρέπει να μας φροντίζετε κάθε μέρα για να λάμπουμε, όχι να μας αφήνετε πεταμένα στο συρτάρι για να μαυρίζουμε.
Δώστε μας σημασία, όταν σας λέμε ότι μας λείπετε.
Να χαίρεστε όσο σας το λέμε αυτό. Έτσι δείχνουμε ότι σας θέλουμε ακόμα, και ότι είστε ακόμα σημαντικοί για εμάς. Δεν σας γκρινιάζουμε. Σας λέμε μόνο ότι είστε απόντες, και ότι αυτό μας πονάει. Δώστε σημασία όταν σας λέμε ότι σας χρειαζόμαστε, και αλλάξτε το πριν είναι αργά.
Κι όταν σταματήσουμε να σας το λέμε και ξεκινήσει η “σιωπή”.. εκείνη να φοβάστε.
Η σιωπή δείχνει το τέλος. Μετά τη σιωπή θα έρθει άλλη αγκαλιά, που θα μας δώσει σημασία, και θα μας κάνει να ξανανιώσουμε γυναίκες. Και θα πάμε σε εκείνη, φεύγοντας για πάντα χωρίς γυρισμό.
Και εσείς θα μείνετε τότε πίσω και θα απορείτε γιατί το κάναμε αυτό, αφού τα είχαμε όλα στο σπίτι(!).
Αγνοώντας όπως πάντα, ότι δεν είχαμε το βασικότερο…ΕΣΑΣ. Και θα προσπαθείτε να μας επαναφέρετε..
Τότε όμως θα είναι αργά…
Τη σιωπή να φοβάστε
