Toυ κράτησες το χέρι κοιτώντας τον στα μάτια
Ήθελες ν’ αλλάξεις τη θέση του ορίζοντα
Σ’ εμπόδιζε να δεις το φως της αυγής
Λόγια που ηχούσαν παράξενα στ’ αυτιά σου
Κάτι άλλο ήθελες να σου πει
Να σχηματίσει μια λέξη, μια πρόταση, ένα ψέμα να δώσει χρώμα στη σιωπή
Αυτό το χρυσό του φεγγαριού, όταν γεμίζει τον Αύγουστο
Σου χαμογέλασε ψιθυρίζοντας κάτι στ΄ αυτί,
χρόνια πολλά μετά θυμήθηκες το μυστικό σας
Ιατρός Ογκολόγος
…αντί προλόγου στο βιβλίο μου Μ΄ΑΓΑΠΩ
Απόσπασμα…
Ξαφνικά, ακούγονται φωνές χαρούμενες. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες του Ογκολογικού περνούν ενδιάμεσα απ’ τα κρεβάτια μας τραγουδώντας παραδοσιακά κάλαντα. Σαν χορωδία αγγέλων που κατέβηκαν για λίγο στη Γη. Μπροστά ο ογκολόγος μου, αρχάγγελος! Μια γλύκα πλημμύρισε την αίθουσα, ζάχαρη και κανέλα μυρίζει παντού, και εγώ δεν ξέρω αν φταίει η κάσκα στους -26°C, αλλά βλέπω να αιωρούνται πάνω απ’ τα κεφάλια μας τα πιο όμορφα λαμπερά χριστουγεννιάτικα δέντρα! Τα μάτια μου βουρκώνουν και θέλω με ευχαρίστηση να κλάψω. Νιώθω πως τα δάκρυά μου θα είναι από σιρόπι. Κάνοντας χημειοθεραπεία, ακούω κάλαντα και έχω ορό στο χέρι. Ε, αυτό κι αν δεν είναι εμπειρία και υπόσχεση για ζωή! Ξαφνικά, το μυαλό μου το αναλύει αλλιώς και η ψυχή μου λιγώνεται από θλίψη. Μα είναι Χριστούγεννα και εγώ καρκινοπαθής, ίσως με ημερομηνία λήξης, πώς μπορώ να χαίρομαι, αύριο ίσως να μην υπάρχω! Αμέσως, όμως, ξανασηκώνεται η ψυχή και με παρασύρει στα Ιμαλάια της δύναμης! «Θα επιβιώσεις», μου λέει το μυαλό, «και θα το διηγείσαι στα εγγόνια σου». Θα επιβιώσω! Σφίγγω δόντια και μπουνιές, θα επιβιώσω! …