Οι ώριμοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται

Οι ώριμοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται

“Όταν ακούς “είσαι ο καλύτερος ή η καλύτερη που έχω βρει μέχρι σήμερα στην ζωή μου” ή “δεν έχω ξαναγαπήσει πάλι έτσι”, “ο μοναδικός μου έρωτας” κλπ να φεύγουμε μακριά!

Αυτά συνήθως τα λένε στερημένοι άνθρωποι σε άλλους στερημένους και τα επαναλαμβάνουν ο ένας στον άλλον, με την επόμενη, τον επόμενο…

Οι “καψούρες”, που λέμε είναι για να βελτιωθεί η χαμηλή σου αυτοεκτίμηση. 

Ερωτεύονται με πάθος αυτοί που είναι στερημένοι. Θέλουν μια γυναίκα που θα είναι το αντίστοιχο της μαμάς που θα ήθελαν να έχουν. Άμα είμαι στερημένος θέλω να βρω αυτή τη γυναίκα που θα με αγαπάει 100% θα λιώνει για μένα κλπ
Αυτά δεν υπάρχουν μέσα στην πραγματική ζωή, γι αυτό και οι έρωτες κρατάνε το πολύ ένα χρόνο. 

Στην αρχή βλέπεις τον άλλον, σου αρέσει, κάτι σου θυμίζει αλλάζεις δυο κουβέντες λες “ταιριάζουμε”. Μπαίνει και το sex στη μέση και πλέον έχεις εντονότερη σχέση από το να χώσεις ένα πράγμα μέσα σε ένα άλλο. Αυτό το λέμε έρωτα και εκεί υπάρχει εξιδανίκευση του αντικειμένου. Άρα ο έρωτας εμπεριέχει κυρίως εξιδανίκευση.”

απόσπασμα από το βιβλίο “Γιατί ψυχανάλυση κύριε Γιωσαφάτ”. Μια εξαιρετική συνέντευξη 344 σελίδων του ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ στην Βίκυ Φλέσσα εκδόσεις Αρμός

Οι ώριμοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται …και το “ώριμοι” δεν αναφέρεται στην ηλικία.

Λάτρεψα το βιβλίο ολόκληρο και πήρα απαντήσεις σε ό,τι δεν μπορούσα να εξηγήσω και παιδευόμουνα. Όλα ξεκινούν από την παιδική μας ηλικία και από το πότε είμαστε έτοιμοι να δούμε το δικό μας “τέρας” κατάματα. Μετά όλα φωτίζονται και παίρνουν την πραγματική τους διάσταση.

Ειδικά στις προσωπικές σχέσεις φωτίζονται πολλά. Προσωπικά κατάλαβα γιατί μας αρέσουν τα λόγια τα δραματικά. Γιατί θέλουμε να λέμε και να ακούμε υπερβολές. Το χειρότερο αντί να τρέχουμε μακριά τις αντιλαμβανόμαστε σαν διασφάλιση ότι “τώρα” ζούμε τον απόλυτο έρωτα. Εξαφανίζουμε παρελθόν για να φτιάξουμε ένα καινούργιο …παρελθόν. Προσωπικά το έκανα συνέχεια.

“Πρώτη μου φορά αγαπώ τόσο” έλεγα ΚΑΘΕ φορά, βαφτίζοντας “πρώτη φορά” τα πάντα. Πόση ικανοποίηση έπαιρνα όταν η υπερβολή μου γινόταν πιστευτή.
Αμ, το είχε ανάγκη κι ο άλλος το ψέμα! Μια από τα ίδια έλεγε κι έτσι ενωμένα “ναυάγια” προσπαθούσαμε να διασχίσουμε θάλασσες αγκυροβολημένα στη στεριά.

Τελικά κατάλαβα πως υπάρχει ένα “πατρόν” που επαναλαμβάνουμε. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αλίμονό μας. Επαναλαμβανόμαστε και απογοητευόμαστε ρίχνοντας τις ευθύνες στον άλλον.
Δική μας η ζωή ο “δράκος” και η ευθύνη να ζήσουμε πιο κοντά στην ευτυχία της αλήθειας.

Όσο περισσότερο θέλουμε να μας δείχνουν πως ΜΑΣ αγαπούν τόσο λιγότερο αγαπάμε τον εαυτό μας